• "Το μεγάλο μωσαϊκό της θείας θέλησης το βλέπουν μόνο οι άγγελοι, εμείς, αδιάφοροι, απλά ξεπροβοδίζουμε προς τη ραθυμία ή την έσχατη θυσία ... Και τις νύχτες που ωριμάζουν τα χρώματα, φαντάζει στο ξέφωτο η ποίηση σε σπίτι δίχως πόρτες ..." • Αιρετικό | "Quando il diavolo vende la sua anima a Di©" | "Όταν © διάβολος πουλά τη ψυχή του στο Θεό" •

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Η Ευρώπη Στο Χείλος Της Αβύσσου ...

Επίθεση στο Ευρώ και κενά εξουσίας ...

Η ΕΕ βγαίνει από την πιο σοβαρή κρίση της μεταπολεμικής περιόδου με δυνατότητες ανάπτυξης μόλις 1% ...
Ίσως η τελευταία ευκαιρία ...

Το έτος 2010 απειλεί να είναι το «annus horribilis» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το 2000, στη Λισσαβόνα, οι αρχηγοί των κυβερνήσεων είχαν θέσει στόχο για το έτος που διανύουμε να καταστεί η Ευρώπη «η πιο ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο.» Σήμερα, ο ισολογισμός είναι επιεικώς καταστροφικός.

Η Γηραιά Ήπειρος βγαίνει σιγά-σιγά από την χειρότερη μεταπολεμική κρίση με δυνατότητα ανάπτυξης λίγο πάνω από το 1%, ένα ποσοστό εντελώς ανεπαρκές για να διατηρήσει το κοινωνικό του μοντέλο ένα κράτος πρόνοιας. Το εργατικό της δυναμικό όχι μόνο είναι άνεργο σε ποσοστό περισσότερο από 10%, αλλά, όπως επεσήμανε και μια τελευταία μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, παραμένει «εκτενώς ανειδίκευτο.» Ακόμα και το ευρώ, το μόνο πραγματικό επίτευγμα της δεκαετίας αυτής, είναι υπό επίθεση.

Η «μόλυνση» της Ελλάδας, στα πρόθυρα της πτώχευσης, είναι πιθανό να εξαπλωθεί και σε άλλους ασθενείς κρίκους της ζώνης του ευρώ. Ισπανία και Πορτογαλία, με έλλειμμα προσεχώς κοντά ή πάνω από 10%, είναι οι πρώτες χώρες στη λίστα, και τα χρηματιστήρια της Μαδρίτης και της Λισσαβόνας τιμωρούν βαριά την αδυναμία των εθνικών οικονομιών τους και την δυσπιστία των αγορών για την ικανότητα των δύο σοσιαλιστικών κυβερνήσεων να ξεκινήσουν τα δρακόντεια σχέδια εξυγίανσης που θα απαιτηθούν.

Ακόμη και από πολιτική άποψη, η Ευρώπη φαίνεται να κατευθύνεται προς το αδιέξοδο. Η Παγκόσμια Διάσκεψη για το κλίμα στην Κοπεγχάγη, η οποία θα έπρεπε να σώσει τον πλανήτη και να αποδείξει τον παγκόσμιο ηγετικό ρόλο της ΕΕ, κατέληξε σε ένα καταστροφικό αποτέλεσμα και κανείς δεν θέλει να αναλάβει την ευθύνη. Ο σεισμός στην Αϊτή υπογράμμισε την πλήρη ανικανότητα συντονισμού της ευρωπαϊκής βοήθειας (παρότι γενναιόδωρης), παρά το γεγονός ότι η αρχική απόφαση για τη δημιουργία «Ευρωπαϊκής Δύναμης Άμεσης Επέμβασης για Φυσικές Καταστροφές» χρονολογείται από το 2003.

Η νέα παγκόσμια τάξη φαίνεται να περνά όλο και πιο σταθερά στα χέρια των G2, της Κίνας και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Και η χαριστική βολή ήρθε μόλις από τον Ομπάμα, τον πρόεδρο που αγαπήθηκε περισσότερο από τους Ευρωπαίους μετά τον Kennedy, ο οποίος ακύρωσε την παρουσία του στη Σύνοδο Κορυφής ΗΠΑ-ΕΕ που έχει προγραμματισθεί για το Μάιο στη Μαδρίτη. Δεν ενδιαφέρεται για την Ευρώπη ο Ομπάμα, γράφει με ύφος ικανοποίησης η Wall Street Journal. Η εικόνα που τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα προσφέρουν για την ίδια την Ευρώπη, είναι σύμφωνη με τα αποτελέσματα. Η Επιτροπή έχει παραιτηθεί από το αξίωμά της από το Νοέμβριο και παραμένει για να διεκπεραιώσει όλες τις τρέχουσες εργασίες, τη στιγμή μάλιστα που το ευρώ είναι υπό επίθεση.

Σε λίγo, το νέο σώμα, με επικεφαλής τον πορτογάλο Barroso, θα πρέπει να πάρει τελικά την εμπιστοσύνη του Κοινοβουλίου. Αλλά οι ακροάσεις ανέδειξαν το χαμηλό επίπεδο των επιτρόπων που διορίζονται από τις εθνικές κυβερνήσεις.

Την πρώτη Ιανουαρίου 2010, μετά από εννέα χρόνια παζάρια, τέθηκε τελικά σε ισχύ η Συνθήκη της Λισσαβόνα. Αλλά για την ώρα, το μόνο αποτέλεσμα που έχει παραχθεί είναι μια τεράστια σύγχυση σχετικά με την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, του Προέδρου της Επιτροπής, και της εξάμηνης εκ περιτροπής προεδρία του Ύπατου Εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική.

«Το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ότι η Ένωση δεν είναι καλά. Οι χαμένες ευκαιρίες και οι αποτυχίες συσσωρεύονται», έγραψε ο Guy Verhofstadt, ο αρχηγός της Ομάδας των Φιλελευθέρων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε επιστολή του προς τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Herman Van Rompuy.

Το 2010 η ανάπτυξη της ζώνης του ευρώ θα φθάσει μόλις το 0,9%, ενώ εκείνη των Κινέζων θα αγγίξει ένα 10%, των Ινδών το 7%, της Βραζιλίας το 4,8% και των ΗΠΑ το 4,4%. Το 2050 η G7 δεν θα απαρτίζεται πλέον από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γερμανία, την Ιταλία, την Ιαπωνία και τον Καναδά, αλλά από την Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία, τη Ρωσία, το Μεξικό, την Ινδονησία και τις ΗΠΑ.

Από την Αϊτή στην Ελλάδα, και από την ακύρωση της επίσκεψης του Ομπάμα στην αποτυχία της Συνόδου Κορυφής της Κοπεγχάγη, η ανάλυση των γεγονότων είναι ανελέητη. Αλλά οι λόγοι τόσο της οικονομικής όσο και της πολιτικής κρίσης στην Ευρώπη, σύμφωνα με τον Guy Verhofstadt του επικεφαλής των Φιλελευθέρων, βρίσκονται ακριβώς στην έλλειψη ολοκλήρωσης των τελευταίων δέκα ετών. Σε μερικές ημέρες, οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα συναντηθούν στις Βρυξέλλες για μια άτυπη Σύνοδο Κορυφής που συγκαλείται εκτάκτως από τον Van Rompuy για να αρχίσει η συζήτηση το πώς θα πρέπει να αντικατασταθεί η αποτυχημένη στρατηγική της Λισσαβόνα.

Αν οι Αρχηγοί Κρατών και κυβερνήσεων θέλουν πραγματικά να κατανοήσουν τους λόγους των προσφάτων αποτυχιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα πρέπει να καταλήξουν σε ένα μόνο συμπέρασμα: η Ευρώπη χρειάζεται περισσότερη ενότητα και περισσότερη ενσωμάτωση, σε αντίθετη περίπτωση, η Ένωση θα παύσει να έχει ρόλο στην παγκόσμια σκηνή. Κοιτάζοντας προς τη Συνθήκη της Λισσαβόνα, με την ελπίδα ότι θα αλλάξουν οι καιροί, είναι άσκοπο, δε φθάνει. Η διάδοση της ελληνικής λοίμωξης, σε ένα πλαίσιο στο οποίο οι αγορές δεν έχουν πια εμπιστοσύνη στις ικανότητες των ξεχωριστών κυβερνήσεων να ισορροπήσουν τις αντίστοιχες εθνικές οικονομίες, φαίνεται να τις δικαιώνει.

Αλλά η πιθανότητα ώστε οι Ευρωπαίοι Ηγέτες να σταματήσουν στο χείλος της αβύσσου, δεν είναι πολλές. Το αποτέλεσμα οιασδήποτε ανταλλαγής ιδεών, θα πρέπει να διαμορφώνεται σε συγκεκριμένες προτάσεις για τη νέα οικονομική στρατηγική της επόμενης δεκαετίας, ώστε να παρουσιαστεί στην επόμενη σύνοδο κορυφής τον Μάρτιο, και στη συνέχεια να μεταφράζεται σε ένα επιχειρησιακό σχέδιο που θα εγκριθεί τον Ιούνιο.

Τις προηγούμενες εβδομάδες, ο Ισπανός ηγέτης Θαπατέρο, ως πρόεδρος της ΕΕ, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να προτείνει τη δημιουργία μιας πραγματικής ευρωπαϊκής οικονομικής διακυβέρνησης, με τη θέσπιση δεσμευτικών στόχων και ποινές για όσους δεν προσαρμόζονται, όπως συμβαίνει και με το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αλλά αμέσως από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έφθασε το πάγωμα, το κρύο ντους. Και οι Γερμανοί ήταν οι πρώτοι που δήλωναν απρόθυμοι να παραχωρήσουν οποιοδήποτε περιθώριο στην κυριαρχία της οικονομικής πολιτικής. Μετά όμως από κοινή συνεδρίαση των γαλλικών και γερμανικών κυβερνήσεων, Σαρκοζί και Μέρκελ ανακοίνωναν ότι η επόμενη Σύνοδος Κορυφής θα παρουσιάσει μια σειρά από συγκεκριμένες προτάσεις που σκοπό θα έχουν να οδηγήσουν την Ευρώπη εκτός κρίσης.

Αν Βερολίνο και Παρίσι δεχθούν την έκκληση Verhofstadt, τότε η Ευρώπη θα έχει ίσως την τελευταία ευκαιρία για να ελπίζει.