Σε Ένα «Κουτί» Πρώτων Βοηθειών …Η Διάσωση Της Ελλάδας ...

Ποιος το περίμενε ότι μέσα στην μεγαλύτερη από την Μεταπολίτευση, οικονομική κρίση της χώρας μας, ένα «κουτί» πρώτων βοηθειών, το φορητό φαρμακείο που λέμε στην καθομιλουμένη, θα έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στα μέτρα στήριξης των Εταίρων;
Αλήθεια, υπάρχει το «κουτί» πρώτων βοηθειών για την Ελλάδα; Ναι, υπάρχει ...

Αλήθεια η Ελλάδα έχει ανάγκη από το περιεχόμενο αυτού του «κουτιού»; Προσωπικά πιστεύω πως ... Όχι.

Στο ψήφισμα της Συνόδου Κορυφής οι Ευρωπαίοι ηγέτες απεφάνθησαν ότι αν η Ελλάδα έχει άμεση ανάγκη οικονομικής ρευστότητας, η Ευρώπη είναι σε θέση πλέον να δράσει γρήγορα και συλλογικά «μέσα» από ένα μηχανισμό εκταμίευσης οικονομικών πόρων ...

Αυτό είναι με λίγα λόγια το μήνυμα που αποστέλλουν οι Βρυξέλλες στις χρηματοπιστωτικές αγορές που εδώ και αρκετές εβδομάδες ανέμεναν στην μεγάλη ανακοίνωση: το σχέδιο «διάσωσης» για την Ελλάδα.

Ο πρωταρχικός στόχος της ομάδας της Ευρώπης ήταν να καθησυχάσει τις αγορές. Τα τεχνικά εργαλεία παρέμβασης που μας ανακοίνωσαν, διατυμπανίζουν ότι υπάρχουν, αλλά δεν χρειάζονται, όπως λένε, γιατί το πρόγραμμα λιτότητας της Αθήνας είναι τολμηρό και εφικτό.

Όμως, ένας μέσος νους αντιλαμβάνεται ότι η κατάσταση είναι κάθε άλλο παρά καθησυχαστική για την Ελλάδα η οποία μόνο για τις εξαγορές των κρατικών χρεογράφων της που λήγουν, τους τόκους για το χρέος και το έλλειμμά της, θα πρέπει να συγκεντρώσει περίπου 55 δισ. Ευρώ έως το τέλος του χρόνου, ένα ποσόν δηλαδή ίσο με το 20% του ΑΕΠ.

Ας επανέλθουμε όμως στην Ευρωομάδα, που ακόμα δεν μας έχει πει τίποτα σχετικά με τα εργαλεία που θα περιέχει το «κουτί» των πρώτων βοηθειών για την Ελλάδα, τουλάχιστον σε εμάς τους κοινούς θνητούς. Προς το παρόν, ξέρουμε μόνο ότι δεν θα ενεργοποιηθούν εγγυητικά δάνεια. Επίσης και για τη μορφή των διμερών δανείων, αν υπάρξουν, υπό την αυστηρή έννοια του όρου, κάποιες αμφιβολίες παραμένουν.

Σίγουρα κανείς δεν γνωρίζει το ποσόν της ενίσχυσης που περιέχει το «κουτί» των πρώτων βοηθειών (μολονότι οι προσδοκίες της αγοράς είναι με ελάχιστο τα 20 και κατ' ανώτατο όριο τα 50 δισ. Ευρώ), όπως επίσης κανείς δεν μας έχει πει τίποτα για το επιτόκιο που επιβλήθηκε στην Ελλάδα σε περίπτωση που απαιτηθεί αυτού του είδους άμεσης ρευστότητας. Τηρείται δε σιγή ιχθύος για τη διάρκεια και τις λεπτομέρειες εκταμίευσης των κονδυλίων.

Ποιες και πόσες χώρες θα συντονισθούν να καταβάλλουν τα ποσά υπέρ της Αθήνας; Για την ώρα η πρόσκληση αφορά και τα 27 κράτη μέλη της ΕΕ. Όμως, δεν αποκλείεται η έγκαιρη παρέμβαση αυτή, αν ενεργοποιηθεί, να συρρικνωθεί στο κλειστό κύκλωμα των μελών της Ευρωομάδας με την εμπλοκή και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Οι αγορές μέχρι στιγμής δεν αντέδρασαν αρνητικά σε αυτή την απόφαση, την περισσότερο πολιτική και λιγότερο τεχνική. Μια απόφαση που δίνει καθαρά το πλεονέκτημα της αμφιβολίας στις Βρυξέλλες, η οποία μας παρουσιάζει με λίγα και απλά λόγια πως το «κουτί» των πρώτων βοηθειών όχι μόνο δεν είναι άδειο, αλλά αντίθετα γεμάτο και έτοιμο για χρήση.

Ένα «κουτί» πρώτων βοηθειών, έχει λόγο ύπαρξης μόνο για τις πρώτες στιγμές του ατυχήματος ακόμη κι αν αυτό που το προκάλεσε ήταν η απροσεξία μας ...

Όσο για το περιεχόμενο και τις τεχνικές του λεπτομέρειες, η προσωπική μου εκτίμηση είναι πως θα πρέπει να περιμένουμε την ετυμηγορία του «Θεού Χρόνου».

Σπρώχνω με το χέρι μου ένα ελαφρύ fois gras, σερβιρισμένο σε ξύλινη πιατέλα με φρυγανισμένο brioche ...το γραφικό μπιστρό και ο καφές μπορούν να περιμένουν ...μου πέρασε η όρεξη ...

…’Ελα Ποίηση …’Ελα Στο Κατώφλι Μου …

Στην εξοχή ...κοντά στα πηγάδια ...ή κοντά στους τοίχους των παλιών σπιτιών ...και λίγο ως πολύ παντού ...εμφανίσθηκε η μέντα ...Καλή Άνοιξη ...
«Σε τούτα δω τα μέρη ...μύρισε πια ...καλοκαίρι, μου έγραψε μια φίλη από την Κέρκυρα» ...Ναι της λέω, το Καλοκαίρι μύρισε ...η Άνοιξη να δούμε πότε θάρθει ...

Ας ξεχαστούμε όμως καλύτερα στους στίχους μιας ποίησης ...

...Ακόμα κι αν σ' έκοβαν κομματάκια ...ο άνεμος θα τα συγκέντρωνε ...το βασίλειο των αραχνών θα έραβε το δέρμα ...και το φεγγάρι θα ύφαινε τα μαλλιά και το πρόσωπο ...και η γύρη ενός Θεού ...ενός Θεού το χαμόγελο ...

Το πιο μεγαλειώδες έργο της ποίησης είναι ...ότι και στα παράλογα πράγματα δίνει νόημα και πάθος ...

Ο ΦΟΒΟΣ ...

...ΜΕ ΦΟΒΙΖΟΥΝ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΚΕΙΝΕΣ …ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΝΟΥΝ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ …ΜΕ ΔΑΝΕΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ …ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ …

Το Όνειρο Μιας Μαριονέτας …

Αν για μια στιγμή

ο Θεός ξεχάσει

ότι είμαι μια μαριονέτα

από ύφασμα

και μου κάνει δώρο

ένα κομμάτι ζωής,

Με λίγες Διακοπές της Αθήνας …μακριά από το Ευρώ …

Τα εγγυημένα δάνεια ή οι προσωρινές πιστώσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας ίσως να επιτρέψουν στην Ελλάδα να αντιμετωπίσει μια κρίση αναχρηματοδότησης την άνοιξη. Αλλά αυτά είναι προσωρινά οικονομικά ημίμετρα, που δεν λύνουν το πραγματικό πρόβλημα, το δημοσιονομικό έλλειμμα της Ελλάδας που αγγίζει το 13% του ΑΕΠ. Για να αποφευχθεί η έκρηξη του δημόσιου χρέους στο μέλλον, η Αθήνα θα πρέπει να μειώσει τις ετήσιες δαπάνες της και να αυξήσει τους φόρους για να μειώσει το έλλειμμα τουλάχιστον στο 10%.

Το πρόβλημα, ωστόσο, είναι ότι η συρρίκνωση των δημοσίων δαπανών σε αυτή την κλίμακα θα έχει σοβαρό αντίκτυπο στην απασχόληση, με την ανεργία να βρίσκεται ήδη στο 10%, και μια αντιπολίτευση να αντιτίθεται στην εφαρμογή αυτών των μέτρων.

Αν η Ελλάδα είχε ακόμη το δικό της νόμισμα, θα μπορούσε, παράλληλα, να υποτιμήσει τη δραχμή για να μειώσει τις εισαγωγές και να αυξήσει τις εξαγωγές, μειώνοντας κατά 15% το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου. Το επίπεδο του ΑΕΠ και το ποσοστό απασχόλησης της χώρας θα μπορούσε να αυξηθεί με αυτά και μόνο τα μέτρα, δίχως να χρειάζονται αυξήσεις φόρων και μειώσεις δαπανών. Αλλά δεδομένου ότι η Αθήνα δεν έχει πλέον το δικό της νόμισμα, δεν είναι ελεύθερη να ακολουθήσει αυτή τη στρατηγική.

Τι μπορεί λοιπόν να κάνει η Ελλάδα; Μπορεί απλά να αυξήσει τους φόρους και να κάνει περικοπή των δημοσίων δαπανών, ζητώντας από τους πολίτες της να αντέξουν για πολλά χρόνια ένα υψηλό ποσοστό ανεργίας, ή μπορεί να χτυπήσει την πόρτα των άλλων χωρών της Ευρωζώνης για να ζητήσει μια πραγματική διάσωση, με ετήσιες πληρωμές, που θα φθάνουν στα ταμεία της Ελληνικής Κυβέρνησης, χρήματα αρκετά για να καλύψουν τα χρέη της και χωρίς να αυξήσει τους φόρους.

Αν και το μικρό μέγεθος της ελληνικής οικονομίας θα καθιστούσε εφικτή αυτή την πράξη, η υπόθεση θα αποκλειστεί σίγουρα επειδή Γερμανία και Γαλλία θέλουν δικαιολογημένα να αποφευχθεί η ενθάρρυνση των μεγαλύτερων κρατών της Ευρωζώνης να ασκούν πιέσεις ώστε να έχουν την ίδια μεταχείριση.

Μια άλλη επιλογή για την Ελλάδα είναι να εγκαταλείψει το ευρώ, προκαλώντας ίσως ένα φαινόμενο ντόμινο που θα οδηγούσε κι άλλα κράτη με σοβαρά ελλείμματα στον προϋπολογισμό και στο εμπορικό τους ισοζύγιο εκτός του ευρώ.

Καμία από αυτές τις επιλογές δεν είναι αρεστή στην Ελλάδα ή τους εταίρους της, στην Ευρωζώνη, αλλά υπάρχει μια καλύτερη ιδέα, η οποία θα μπορούσε να διατηρήσει το ενιαίο νόμισμα και να βοηθήσει την Αθήνα να διορθώσει το έλλειμμά της: οι υπόλοιπες χώρες του ευρώ θα μπορούσαν να επιτρέψουν στην Ελλάδα να αποχωρήσει, παίρνοντας «άδεια», σε προσωρινή βάση από το ενιαίο νόμισμα, με το δικαίωμα και την υποχρέωση να επιστρέψει σε μια πιο ανταγωνιστική συναλλαγματική ισοτιμία.

Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα θα άφηνε το ευρώ για να επιστρέψει στη δραχμή, με αρχική συναλλαγματική ισοτιμία ένα προς ένα. Τα υπόλοιπα των τραπεζικών λογαριασμών και των ομολόγων θα παρέμεναν σε ευρώ ενώ μισθοί και τιμές θα καθορίζονταν σε δραχμές.

Εάν η συμφωνία προέβλεπε μια επιστροφή της Ελλάδας σε ένα ποσοστό ανταλλαγής 1,3 δραχμές για κάθε ευρώ, το ελληνικό νόμισμα θα μπορούσε να υποτιμηθεί αμέσως κατά περίπου 30% έναντι του ευρώ και των άλλων νομισμάτων. Σε περίπτωση απουσίας ή σχεδόν του πληθωρισμού, τα ελληνικά προϊόντα θα ήταν πολύ πιο ανταγωνιστικά, τόσο στην εσωτερική αγορά όσο και στις ξένες αγορές.

Σε αντάλλαγμα για την «άδεια» αναθεώρησης της συναλλαγματικής της ισοτιμίας, η Αθήνα θα συμφωνούσε να θεσπιστούν επιπλέον μέτρα για την ταχεία μείωση του ελλείμματος του προϋπολογισμού και να το συντηρήσει σε χαμηλά επίπεδα. Η αύξηση του κόστους των εισαγωγών θα μείωνε τους πραγματικούς μισθούς, αλλά η ζημία θα είχε περιορισθεί λαμβάνοντας υπόψη ότι οι εισαγωγές αντιπροσωπεύουν λιγότερο από το 20% του εθνικού ΑΕΠ.

Σε άλλα μέλη όμως της Ευρωζώνης θα μπορούσε να μην αρέσει τους αρέσει η ιδέα να επιτραπεί στην Ελλάδα να γίνει πιο ανταγωνιστική, φοβούμενες ότι κι άλλες χώρες με βαρύ εμπορικού έλλειμμα θα ασκούσαν πίεση για να επιτύχουν παρόμοια κατ' εξαίρεση «άδεια». Αλλά επιτρέποντας στην Ελλάδα να επαναπροσδιορίσει τη συναλλαγματική ισοτιμία, είναι ίσως προτιμότερη από εκείνη της προοπτικής μιας απομάκρυνσης της χώρας από το ευρώ, οριστικά.

Σίγουρα θα καταδίκαζε τους Έλληνες σε μια δεκαετία «θυσιών και δακρύων», όπως φυσικά και τώρα με την εξαγγελθείσα οικονομική πολιτική. Όμως είναι προτιμότερο από μια συνεχή οικονομική ενίσχυση από τη Γερμανία και τις άλλες χώρες, συνεκτιμώντας ότι μια τέτοια κατάσταση θα μπορούσε να προτρέψει την ίδια τη Γερμανία να εγκαταλείψει το ευρώ.

Η Ευρωπαϊκή Οικονομική και Νομισματική Ένωση έχει δύο σοβαρά ελαττώματα. Το πρώτο είναι ότι αναγκάζει διαφορετικές χώρες να έχουν ένα ενιαίο επιτόκιο και συναλλαγματική ισοτιμία που δεν μπορεί να είναι καλό για όλους. Το δεύτερο είναι ότι ο συνδυασμός του νομίσματος και των ανεξάρτητων εθνικών δημοσιονομικών πολιτικών, ενθαρρύνουν ώστε να κρατηθούν χαλαρά τα ινία της αγοράς. Αυτές ακριβώς τις ελλείψεις της Ευρωζώνης, υπογραμμίζει η σημερινή κατάσταση της Ελλάδας.

Αλλά αν οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρώπης θέλουν να διατηρήσουν το σημερινό σύστημα, το να παραχωρήσουν ωστόσο στην Αθήνα τη δυνατότητα να εφαρμόσει μια νέα συναλλαγματική ισοτιμία, ίσως είναι η καλύτερη λύση.

Ο Ελληνικός Γρίφος …

Ο Γιώργος Παπανδρέου ζητά από τον Λευκό Οίκο πυγμή κατά της «νομισματικής κερδοσκοπίας», ενώ ο Υπουργός Οικονομίας διαπραγματεύεται παρασκηνιακά με το ΔΝΤ για να διασφαλίσει τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια δολάρια και να εκτονωθεί η πίεση των αγορών, διαπιστώνοντας παράλληλα ότι βρίσκεται μπροστά στο εμπόδιο της διαφωνίας μεταξύ Strauss-Kahn και Sarkozy.

Η επίσκεψη του Έλληνα πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον φέρνει στο φως τόσο τη στρατηγική της Αθήνας για να ξεφύγει από τα δόντια της κρίσης του ελλείμματος όσο και στην ύπαρξη πρόδηλων διαφωνιών μεταξύ Παρισιού και του ΔΝΤ για τη λήψη αποφάσεων. Η περιγραφή της ελληνικής προσέγγισης είναι αυτό που συνέβη στο Λευκό Οίκο και στην έδρα του ΔΝΤ.

Ο Παπανδρέου εκμεταλλεύεται τη συνάντηση με τον Μπαράκ Ομπάμα στο Οβάλ Γραφείο για να αντιπαραθέσει τους κερδοσκόπους με κοινούς «εμπρηστές», ζητώντας παράλληλα την ισχυρή δέσμευση των ΗΠΑ να «δράσουν από κοινού με την ΕΕ στην αύξηση των κανόνων σχετικά με τις αγορές και να αποφεύγουν τους δόλιους εμπρησμούς».

Η αναφορά είναι για τα αμοιβαία κεφάλαια υψηλού κινδύνου που κερδοσκόπησαν σε βάρος της Ελλάδας και για τα οποία διερευνά η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κάνουν ασφάλιση πυρός για τα σπίτια των γειτόνων και στη συνέχεια να βάζουν φωτιά για να εισπράξουν το ασφάλιστρο», είπε ο πρωθυπουργός.

Το αίτημα στον Ομπάμα αποτελεί στρατηγική δέσμευση για την οικονομική σταθερότητα όχι μόνο της Ελλάδας αλλά «της Ευρώπης και του ευρώ», γιατί «είναι για το συμφέρον της Αμερικής» εφόσον «ένα αδύναμο ευρώ θα αυξήσει το δολάριο με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του εμπορικού ισοζυγίου των ΗΠΑ».

Αν ο Παπανδρέου κοιτάζει μακριά στο μέλλον είναι διότι για το άμεσο σκέπτεται ο υπουργός Οικονομίας, Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο οποίος εισήλθε (La Stampa) στο νούμερο 700 της 19ης Οδού για να πει στους ανώτερους αξιωματούχους του ΔΝΤ ότι η Αθήνα έχει ανάγκη να λάβει γρήγορα - εντός 40 ημερών - τουλάχιστον 10 δισεκατομμύρια δολάρια χρηματοδότησης, προκειμένου να στείλει ένα «μήνυμα στις αγορές» για να ανακουφίσει την πίεση που εκτίναξε στο 6,5% τους τόκους που καταβάλλονται στους πιστωτές.

Αυτή τη στιγμή η Αθήνα χρειάζεται συνολικά 40 δισεκατομμύρια περίπου, αλλά πιστεύει ότι ένα τέτοιο βήμα του ΔΝΤ θα είχε θετικό αντίκτυπο, μειώνοντας σημαντικά την πίεση ακόμα και στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παπακωνσταντίνου συνάντησε τον Arrigo Sadun, τον Ιταλό διευθυντή του ΔΝΤ, που αντιπροσωπεύει και την Αθήνα, δείχνοντας προσοχή στην πρόταση του Υπουργού Tremonti για τη δημιουργία ενός «Ταμείου Διάσωσης» αποτελούμενο από το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τα Κράτη Μέλη.

Όμως, οι ελληνικές πιέσεις για να διασφαλισθεί από το ΔΝΤ μια ταχεία εγγύηση συγκρούονται με τις εντάσεις μεταξύ του εκτελεστικού διευθυντή, Dominique Strauss-Kahn, και του Γάλλου Προέδρου Nicolas Sarkozy.

Την παραμονή της άφιξης του κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου στην Ουάσιγκτον ο Strauss-Kahn σοφά επέλεξε να «πάει σε αποστολή στην Αφρική» ώστε να μην είναι υποχρεωμένος να σχολιάσει τη συνεχιζόμενη σύγκρουση: ενώ λοιπόν αυτός βλέπει με καλό μάτι ένα ρόλο του ΔΝΤ για την επίλυση της Ελληνικής κρίσης το Παρίσι έχει εντελώς διαφορετική άποψη, υποστηρίζοντας την ανάγκη για οικονομική ενίσχυση της Αθήνας μόνο μέσω της Ευρωζώνης.

Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ενώ ο Strauss-Kahn επιδιώκει να βελτιώσει την εικόνα του προφίλ του ΔΝΤ όσον αφορά τη σταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας, ο Sarkozy αποσκοπεί πρωτίστως στην προστασία των συμφερόντων των εγχώριων τραπεζών, των πλέον εκτεθειμένων θα έλεγα μαζί με τις γερμανικές, σε χορηγημένα δάνεια στην Ελλάδα.

Περιπλέκοντας το σενάριο υπάρχει κίνδυνος η αντιπολίτευση του Sarkozy να οδηγήσει σε διαίρεση του ευρωπαϊκού τμήματος στο ΔΝΤ - η οποία κατέχει περίπου το ένα τρίτο των μετοχών - με αποτέλεσμα την αδυναμία ικανότητας ελιγμού του εκτελεστικού διευθυντή.

Επομένως να μη μας προκαλέσει έκπληξη, εάν στη συνάντηση Παπανδρέου και Χίλαρυ Κλίντον στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχει συζητηθεί - σύμφωνα με διπλωματικές πηγές στην Ουάσιγκτον - ιδίως «ο ρόλος της Γαλλίας». Ειδικότερα ενόψει της άφιξης του Sarkozy στο Λευκό Οίκο, στις 30 Μαρτίου στη συνέχεια της Συνόδου Κορυφής, η οποία θα έχει στην ημερήσια διάταξη όχι μόνο το Ιράν, το ΝΑΤΟ και το Αφγανιστάν, αλλά και τη λύση του Ελληνικού Γρίφου.

Η Κρίση Στο Μικρόφωνο …

Ξεκινώ με έναν πρόλογο που το βάρος των λέξεων μου θυμίζει τις εποχές που κυνηγούσα την είδηση σε ταλαιπωρημένες χώρες και σφαίρες αδέσποτες, ναι κάπως έτσι:
Απόψε Εισβάλουμε Σε Μια Ορθάνοιχτη Πόρτα ...

Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται όλο και περισσότερο, και θα συνεχίσει με την ίδια τάση και στο μέλλον.

Η ψαλίδα συνεχίζει να διευρύνετε από τα μέσα της δεκαετίας του '80, και παρά τις επενδύσεις στην κοινωνική προστασία, η διαφορά δεν μειώνεται.

Το ιταλικό παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Μεταξύ των τριάντα χωρών που συγκεντρώθηκαν κάτω από την ομπρέλα του ΟΟΣΑ (την οργάνωση των λεγόμενων ανεπτυγμένων χωρών), η Ιταλία είναι στην έκτη θέση για το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Ο παράγοντας που μπλοκάρει τη χώρα, είναι η ανύπαρκτη κοινωνική κινητικότητα (από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία).

Τα παιδιά είναι «καταδικασμένα», έτσι λένε τα στατιστικά στοιχεία, να συνεχίζουν τη δουλειά των γονιών τους, ή καλύτερα, να κερδίζουν τον ίδιο μισθό.
Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε ένα είδος μεσαιωνικού εισοδήματος, όχι επαγγέλματος.

Το να επεξεργαζόμαστε το φορολογικό, όπως αναφέρει ο Αλμούνια (και που δεν εξηγεί σε βάθος τι εννοεί), μπορεί να είναι χρήσιμο στο να δώσει πνοή στα οικονομικά ενός νοικοκυριού; Να υποθέσουμε ότι είναι μια διαρθρωτική μεταρρύθμιση;

Και ενώ συνεχίζετε η συζήτηση για την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, η Ιταλία είναι η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα με την ανεργία των νέων να φθάνει το 26,8%, πίσω από την Ισπανία.

Αυτά είναι προβλήματα που μπορεί να γίνουν εφιάλτες, πολύ χειρότεροι από τον φόβο μιας πτώχευσης της Αθήνας.

Η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι η μόνη. Η ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι κάτω από το μηδέν σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, και παρόλα αυτά η Ευρώπη επεξεργάζεται το ...φορολογικό. Υπάρχουν τεράστιες αστάθειες στην Ευρωζώνη.

Το πιο σοβαρό έλλειμμα που έχουμε σήμερα στην Ευρώπη είναι η έλλειψη ιδανικών και θέλησης.
Βρισκόμαστε στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου;
Θα το δείξει ο καιρός ... αλλά σίγουρο είναι ότι: «το μόνο αληθινό ταξίδι ... είναι να αλλάξουμε τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων».
Δεν πρέπει να χάσουμε άλλο χρόνο ...

Απόψε Εισβάλουμε Σε Μια Ορθάνοιχτη Πόρτα ...

Ξεκινώ με έναν πρόλογο που το βάρος των λέξεων μου θυμίζει τις εποχές που κυνηγούσα την είδηση σε ταλαιπωρημένες χώρες και σφαίρες αδέσποτες, ναι κάπως έτσι:
Το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αυξάνεται όλο και περισσότερο, και θα συνεχίσει με την ίδια τάση και στο μέλλον.

Η ψαλίδα συνεχίζει να διευρύνετε από τα μέσα της δεκαετίας του '80, και παρά τις επενδύσεις στην κοινωνική προστασία, η διαφορά δεν μειώνεται.

Το ιταλικό παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό. Μεταξύ των τριάντα χωρών που συγκεντρώθηκαν κάτω από την ομπρέλα του ΟΟΣΑ (την οργάνωση των λεγόμενων ανεπτυγμένων χωρών), η Ιταλία είναι στην έκτη θέση για το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.

Ο παράγοντας που μπλοκάρει τη χώρα, είναι η ανύπαρκτη κοινωνική κινητικότητα (από τις χαμηλότερες στην Ευρώπη, μαζί με τη Μεγάλη Βρετανία).

Τα παιδιά είναι «καταδικασμένα», έτσι λένε τα στατιστικά στοιχεία, να συνεχίζουν τη δουλειά των γονιών τους, ή καλύτερα, να κερδίζουν τον ίδιο μισθό.
Βρισκόμαστε δηλαδή μπροστά σε ένα είδος μεσαιωνικού εισοδήματος, όχι επαγγέλματος.

Το να επεξεργαζόμαστε το φορολογικό, όπως αναφέρει ο Αλμούνια (και που δεν εξηγεί σε βάθος τι εννοεί), μπορεί να είναι χρήσιμο στο να δώσει πνοή στα οικονομικά ενός νοικοκυριού; Να υποθέσουμε ότι είναι μια διαρθρωτική μεταρρύθμιση;

Και ενώ συνεχίζετε η συζήτηση για την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, η Ιταλία είναι η δεύτερη ευρωπαϊκή χώρα με την ανεργία των νέων να φθάνει το 26,8%, πίσω από την Ισπανία.

Αυτά είναι προβλήματα που μπορεί να γίνουν εφιάλτες, πολύ χειρότεροι από τον φόβο μιας πτώχευσης της Αθήνας.

Η περίπτωση της Ελλάδας δεν είναι η μόνη. Η ανάπτυξη εξακολουθεί να είναι κάτω από το μηδέν σε πολλές περιοχές της Ευρώπης, και παρόλα αυτά η Ευρώπη επεξεργάζεται το ...φορολογικό. Υπάρχουν τεράστιες αστάθειες στην Ευρωζώνη.

Το πιο σοβαρό έλλειμμα που έχουμε σήμερα στην Ευρώπη είναι η έλλειψη ιδανικών και θέλησης.
Βρισκόμαστε στην αναζήτηση του χαμένου χρόνου;
Θα το δείξει ο καιρός ... αλλά σίγουρο είναι ότι: «το μόνο αληθινό ταξίδι ... είναι να αλλάξουμε τρόπο αντιμετώπισης των πραγμάτων».
Δεν πρέπει να χάσουμε άλλο χρόνο ...

Η Ελληνική «Τραγωδία» …Σήμερα …

Ο πατέρας του είχε ενισχύσει το Δημόσιο Τομέα και είχε επεκτείνει τη Δημόσια Υγεία. Αυτός, σήμερα, τώρα, για να σώσει την Ελλάδα από την κατάρρευση, μειώνει τους μισθούς στους κρατικούς αξιωματούχους για να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες.

Ψαρεύοντας στο παρελθόν της αρχαίας Ελλάδας, θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ως έναν νέο Οιδίποδα, έναν «πατροκτόνο» δηλαδή των πολιτικών αρχών του γονέα του, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα δύο φορές, από το 1981 έως το 1989 και από το 1993 μέχρι το 1996.

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας για να πετύχει τη δημοσιονομική εξυγίανση. Μια δέσμη μέτρων που αποσκοπεί στη μείωση του ελλείμματος κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες. Και όλα αυτά για να ταξιδέψει την Ελλάδα έξω από μια κρίση που θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στην Ευρώπη, αναγκάστηκε σε πολιτικές που δυσαρεστούν τους εκλογείς του, να αυξήσει το Φ.Π.Α., τους φόρους όχι μόνο στα είδη πολυτελείας, αλλά αυξήσεις και στον καπνό, το αλκοόλ και τα καύσιμα, κάνοντας συγχρόνως περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Στη συνέχεια, υπόσχετε να συνεχίσει τον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής.

Όμως, στην Αθήνα αρχίζουν να διαδηλώνουν, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, όλοι μαζί, κατά της μείωσης των μισθών. Απεργούν και διαδηλώνουν για την αδικία, όπως λένε, του να χάνεις τα εργασιακά κεκτημένα, όταν μάλιστα το δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε από κακή διαχείριση του λαού. Συναθροίζονται και μιλούν για την «πλάτη» που η Κυβέρνηση τους ζητά να βάλλουν. Ναι, είναι πρόθυμοι αλλά μόνο όταν βρεθούν και τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των οικονομικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στην πάροδο του χρόνου από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας αλλά και της Δημοκρατίας.

Επομένως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός που τον απομακρύνει από τη βάση του, για τον Γιώργο Παπανδρέου, 58 χρόνων, κληρονόμο μιας πολιτικής δυναστείας. Γιος και εγγονός σοσιαλιστών πρωθυπουργών, ο αδύνατος άνδρας με το μουστάκι, που αγαπάει το γυμναστήριο και το ποδήλατο είναι, σύμφωνα με όσους τον γνωρίζουν, διπλωματικός και στοχαστικός. Αλλά πεισματάρης.

«Πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις άδικες. Δεν αποτελεί επιλογή, είναι μια αναγκαιότητα», δήλωνε στο υπουργικό Συμβούλιο λίγο πριν ανακοινώσει τα έκτακτα μέτρα που η Κομισιόν εμμέσως συνιστούσε.

Ο Παπανδρέου φεύγει, ενώ ο λαός οργανώνει την αντίδρασή του βγαίνοντας στους δρόμους και τις πλατείες. Πηγαίνει να επιδιώξει την υποστήριξη της Άγγελα Μέρκελ, του Νικολά Σαρκοζί και του Μπαράκ Ομπάμα, ενδυναμωμένος με ένα νέο πακέτο έκτακτων φόρων που δείχνει καλή θέληση.

Η επιλογή Παπανδρέου, είναι δραματική γιατί, από τη μια πρέπει να σώσει τη χώρα, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να τη σώσει εις βάρος του 43,92% των ελλήνων που τον ψήφισαν. Είναι κάτι σαν μια ελληνική «τραγωδία», όπου δεν υπάρχει Χολιγουντιανό τέλος.

Οι εκλογές βέβαια είναι μακριά, αλλά ο ίδιος γνωρίζει ότι το δικό του δεν είναι μόνο ένα ελληνικό πρόβλημα. Το χρέος της χώρας κατέχετε από το εξωτερικό. Άρα η διάσωση της Αθήνας σημαίνει και αυτή της μισής Ευρώπης.

Ο Έλλην(ας)θενής …

Μέχρι στιγμής, η παρ' ολίγον ελληνική πτώχευση έχει ερμηνευθεί και εξηγείται κυρίως σε ορολογία οικονομολογίας από ευρωπαϊκής πλευράς, αφήνοντας στην άκρη το βαλκανικό πλαίσιο στο οποίο η Ελλάδα, με τη σύγχρονη ταραχώδη ιστορία της, ήταν και θα παραμένει βαθιά εισηγμένη περισσότερο από έναν αιώνα.

Της διττής της προσωπικότητας, Δυτικής και Ανατολικής, συνέχισε τις τελευταίες ημέρες να μιλά για την πρώτη αγνοώντας τη δεύτερη και ότι, είναι πλέον παρούσα σε μια κρίση πολύ πιο περίπλοκη από μια απλή οικονομική καταστροφή. Το τεράστιο έλλειμμα του ΑΕΠ, που σχεδόν αγγίζει το 13% και που κινδύνεψε να την θέσει εκτός της Ευρωζώνης, έφερε εδώ και καιρό μια θύελλα κοινωνικών, ηθικών, αλλά και ψυχοϊδεολογικών αντιδράσεων με διαστάσεις καταστροφικές και κίνδυνο να εξαπλωθούν και σε άλλα έθνη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα δεν μεταμορφώθηκε μόνο σε χώρα οικονομικά κατεστραμμένη, και παραβατική έναντι στην λογιστική πολιτική της κοινότητας αλλά καθώς επίσης επιθετική και βίαιη με τον εαυτό της.

Από την μια πλευρά η αισιόδοξη πλαστογραφία σε ένα πολλαπλασιαζόμενο τετράκις ανώτερο των κριτηρίων του Μάαστριχτ έλλειμμα, από την άλλη μια πελατειακή δημόσια διοίκηση, βαθύτατα διεφθαρμένη, που αντί να προσπαθήσει την εξυγίανση επιδείνωσε την κατάσταση με το χειρισμό της αλλαγής των στατιστικών στοιχείων προς το αποκλειστικό συμφέρον της συντεχνίας.

Σε όλο αυτό προστέθηκαν οι ακάλυπτες επιταγές αξίας δύο δισεκατομμυρίων ευρώ κατά το πρώτο μόνο εξάμηνο του 2009, οι αδιάκοπες καταλήψεις των σχολείων, το κύμα των αλυσιδωτών απεργιών στο χώρο της γεωργίας, της ναυπηγικής ζώνης και στο χώρο της υγείας.

Τέλος, το ξέσπασμα των ταραχών μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου που, όπως θα θυμάστε, καιγόταν η καρδιά της Αθήνας. Άλλες συγκρούσεις μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών έλαβαν χώρα στη Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ρόδο, Κρήτη, Ιωάννινα.

Ακόμη εφέτος τον Ιανουάριο, παρακολουθήσαμε παράταξη εκατοντάδων τρακτέρ να μπλοκάρουν για τρεις εβδομάδες, δρόμους και σημεία διέλευσης των συνόρων με τη Βουλγαρία και την Τουρκία, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τις περικοπές στις αγροτικές επιδοτήσεις.

Αρκετοί παρατηρητές, αναλύοντας την τεράστια ταλαιπωρία που γονατίζει την Ελλάδα και την ωθεί εκτός της Ευρώπης, μιλούν για μια κρίση τόσο γενικευμένη ώστε να απαιτείται η «εκ νέου ίδρυση του Κράτους».

Η πραγματικότητα ξεπερνά το πρόβλημα της μαύρης τρύπας του ΑΕΠ και του εξωτερικού χρέους και υπονομεύει την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της.

Όλες οι κυβερνήσεις από την μετέπειτα εποχή των συνταγματαρχών υπήρξαν ανεκτικές στο νεποτισμό, στη διαφθορά και τις πρακτικές της, στη φοροδιαφυγή, στα τεχνάσματα και στις απάτες με τα κοινοτικά κονδύλια. Μόνο τώρα, υπό την απειλή ενός αυστηρού ελέγχου των λογαριασμών από την Κομισιόν που θα ξεκινήσει την 16η Μαρτίου, ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε νέα έκτακτα μέτρα που οδηγούν το έθνος, για να σωθεί από το χείλος του γκρεμού, στην εφαρμογή της Churchillian θεραπείας, δηλαδή «δάκρυα και ιδρώτα».

Ας ελπίσουμε ότι δεν είναι πολύ αργά, δεδομένης της σοβαρότητας της ζημίας που έχει ξεκινήσει ήδη από τη δεκαετία του ογδόντα, χρονολογία που είδε την ελληνική είσοδο στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, και την τότε χαρούμενη χρηματοδότηση προσδιορισμένη ως «φαγοπότι» από τους λιγότερο επιεικής ιστορικούς.

Η εναλλακτική λύση που θέτει η οικονομική κρίση στις Βρυξέλλες σήμερα είναι δραστική: να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη ή να την επιστρέψει στα Βαλκάνια; Μια τέτοια λύση μολονότι αποτελεσματική, είναι και προφανώς δαπανηρή, όπως είναι επίσης και παράδοξη. Η Ελλάδα, κατά το διάστημα της τελευταίας τραγωδίας των Βαλκανίων, ήταν μια δυτικοποιημένη όαση, ειρηνική και ευημερούσα στην άκρη της γιουγκοσλαβικής κόλασης.

Χάρη στα «διαρθρωτικά ταμεία» που παρείχε εν αφθονία η Κοινότητα προς τα ενδεή κράτη, μέσα από τις πολυπληθείς τουριστικές περιόδους που έφερναν χρήματα και ευημερία, υπήρξαν αετονύχηδες που ζούσαν σε ρυθμούς ανώτερους των δυνατοτήτων τους, αλλά συνέχιζαν να δίνουν την εντύπωση ότι ζουν ήσυχα σε μια χώρα που έβγαινε, με αξιόλογα αποτελέσματα, από την υποανάπτυξη και τις κακές αναμνήσεις ενός εμφυλίου πολέμου και μιας δυσοίωνης στρατιωτικής τυραννίας.

Ο μεγάλος ασθενής των Βαλκανίων ήταν τότε η πρώην Γιουγκοσλαβία. Ωστόσο, η φρίκη που προκλήθηκε κοντά στα ελληνικά σύνορα, σε κράτη όπως η FYROM, η Βοσνία, η Κροατία, το Κοσσυφοπέδιο, φαίνονταν έτη φωτός μακριά από τους τουρίστες που περνούσαν τις διακοπές τους στα ηλιόλουστα ελληνικά νησιά.

Στη συνέχεια, μόλις τελείωσαν οι σκληρές και πιο ορατές εχθρότητες, οι οποίες είχαν αποδεκατίσει Σλάβους και Αλβανούς, όλοι άρχισαν να αναρωτιούνται τι θα ξεσπάσει και πάλι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετά την «εύθραυστη» εκεχειρία που είχαν επιβάλλει οι βομβαρδισμοί του ΝΑΤΟ στη Σερβία. Οι ερωτήσεις δεν παρέμειναν μόνο αναπάντητες, αλλά και διαψεύσθηκαν από τα γεγονότα.

Το Κοσσυφοπέδιο διακηρύσσει την ανεξαρτησία του, και δεν μετατρέπετε σε μια νέα πυριτιδαποθήκη. Το Μαυροβούνιο χαϊδεύετε στην ιδέα να γίνει μια Κυανή Ακτή της Αδριατικής με καζίνο και παραλίες. Η Κροατία, με την πρόσφατη ανακάλυψη του μαζικού τουρισμού, υφαίνει τον καμβά για να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το Σεράγεβο, στη συνέχεια των μεγάλων σφαγών της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, αναβιώνει λίγο λίγο κάθε φορά.

Οι ηγέτες των Σέρβων, ξέχασαν τον Μιλόσεβιτς και ξεφορτώθηκαν τον Κάρατζιτς και ετοιμάζονται να ακολουθήσουν τα ξαδέλφια τους Κροάτες στο δρόμο προς τις Βρυξέλλες. Η Σλοβενία, η πρώτη στην τάξη μεταξύ των εθνών της μετακομμουνιστικής περιόδου που εισήλθε στην Ευρώπη, έχει ήδη γίνει δεκτή στην Ευρωζώνη και έχει ήδη ασκήσει μία εξάμηνη προεδρία της ΕΕ. Η εκεχειρία, με άλλα λόγια, έχει γίνει ειρήνη και ελπίδα, παρά τις Κασσάνδρες που μεταξύ Βοσνίας και Κοσσυφοπεδίου μέχρι πρόσφατα έβλεπαν μόνο βόμβες.

Κανείς δεν προέβλεπε τον κίνδυνο στο πολυτελές νότιο άκρο των Βαλκανίων. Σχεδόν κανείς δεν το περίμενε ότι η κοινοτική Ελλάδα, η ευρύτατα επωφελούμενη από την Ευρώπη από το 1981, θα γινόταν ο μεγάλος ασθενής της Βαλκανικής Χερσονήσου ...

"οδοιπορικο"

εγχειρίδιο μιας επανάστασης ...

Ο Τάσος Μαυρής Δημοσιογράφος

Αθήνα 984 - Athens International Radio
Είναι Μέλος Της: AJE - Association Journalistes Europèens
Τιμητική Διάκριση "Il Tricolore della Radio 2011 - Ugo Foscolo / Dionyssios Solomos" 

Podcast
.................................................................................
© OXIMONOTEXNH - Επιστροφή Στην Άνεση Της Έκφρασης

Λέει Ο Κινηματογράφος: ...
Όταν Το Ραδιόφωνο Δεν Είναι Παρωδία
Μπορεί Να Γίνει Προκλητικό
Να Βασισθεί Στον Αιχμηρό Λόγο
Μπορεί Να Γίνει Ακόμα Και Προσωπική Υπόθεση
Του Δημοσιογράφου / Παρουσιαστή / Παραγωγού
Τόσο Ώστε Να Του Κοστίσει Ακόμα Και Τη Ζωή …
Με Οποιονδήποτε Τρόπο ...

Τα Πρωτότυπα Κείμενα Του Ιστολογίου
Υπόκεινται Στο Νόμο Περί Πνευματικών Δικαιωμάτων
Copyright © by tassosmavris - All rights reserved

επικοινωνία: bourloto@live.com