L’ Aquila …Ένας Χρόνος Μετά …Οι Αδικοχαμένοι

Σίγουρα δεν είναι σφάλμα κανενός, ούτε μιας Κυβέρνησης, αν ξεσπάσει ένας σεισμός μες στην καρδιά της νύχτας και ισοπεδώσει μια ολόκληρη περιοχή που ήδη βρίσκεται καταγεγραμμένη στους σεισμικούς χάρτες του φόβου, προκαλώντας μια επώδυνη αλυσίδα από ερείπια, νεκρούς και τραυματίες. Όταν η αστάθεια του εδάφους συνδυάζεται δυστυχώς με τη βία της φύσης, η καταστροφή γίνεται ασταμάτητη και ο άνθρωπος δεν μπορεί να παραιτηθεί από τη μοίρα του ...

Όμως ...

Μια Κυβέρνηση, είναι αναγκαίο και στο καθήκον της, να λαμβάνει μέτρα έκτακτης ανάγκης, να περιθάλπει τα θύματα, να βοηθά με κάθε τρόπο τους επιζώντες για την ανάκτηση το ταχύτερο δυνατό μιας φυσιολογικής ζωής και να εγγυάται την αξιοπρέπεια όλων ...

Μια Κυβέρνηση, σίγουρα θα πρέπει να δύναται να συμβάλλει, ώστε κάθε πολιτική διαμάχη να τίθεται στο περιθώριο και να μπορεί να επικεντρώνει τις δυνάμεις όλων σε μια κοινή προσπάθεια αλληλεγγύης ...

Μια Κυβέρνηση, αμέσως μετά από μια καταστροφή, θα πρέπει να καταρτά τον κατάλογο της ευθύνης, όχι μόνο για να διαπιστώνει ότι είχε γίνει πραγματικά αυτό που θα έπρεπε να γίνει για να αποφευχθεί μια καταστροφή μεγάλης έκτασης, αλλά και για να αποτρέπει στο μέλλον την επανάληψη ή τουλάχιστον για να μειώνει τις απώλειες ...

Οι μαρτυρίες των παθόντων ένα χρόνο μετά, κάθε άλλο παρά θετικό πρόσημο απονέμουν στην γείτονα ιταλική Κυβέρνηση ...

Σε Μια Αβέβαιη Ευρώπη …Η Ελλάδα Χρειάζεται Σωσίβιο …Όχι Ζουρλομανδύα …

Κατά τη διάρκεια της ύφεσης του 1991-93 τα δημοσιονομικά ελλείμματα της Γερμανίας που οφείλονταν στην επανένωση, συχνά θεωρούντο η αιτία των υψηλών επιτοκίων. Στην επόμενη ύφεση, στα τέλη του 2001, η Γερμανία ήταν έτοιμη να λάβει ένα "early warning" μια "έγκαιρη προειδοποίηση" από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για υπερβολικό δημοσιονομικό έλλειμμα. Τώρα η Γερμανία κατηγορείται ότι οδηγεί μια περιοριστική δημοσιονομική πολιτική, και ότι προκαλεί αστάθειες σε ολόκληρη την Ευρώπη.

STABAT MATER …Το Πάθος

Ένας Μονόλογος ...Στις Μύτες Των Άκρων ...

Αν το πάθος είναι ένα «αγαθό» για όλους και αν αυτό με πολλούς τρόπους αμφισβητείται, να λοιπόν από τη μία πλευρά η αναγκαιότητα να βυθιστούμε σε αυτό, από την άλλη να πολεμήσουμε όποιον το αρνείται ή χειρότερα, αυτόν που το προδίδει.

Αξίζει όμως να συλλογιστούμε αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ένα παράδοξο της σκέψης, της οποίας η απάρνηση του κόσμου, δεν είναι ποτέ απάρνηση της σάρκας, της ζωντανής υλικότητας των πραγμάτων. Ενάντια κάθε υπερβολικά επιφανειακής και ξεφτισμένης ευλάβειας, υπάρχει κοντά μια πίστη που δεν φοβάται να εκτεθεί, αγγίζοντας και αφήνοντας να την αγγίζει η πραγματικότητα.

Μπορεί κάποιος να κάνει τη σύγκριση ανάμεσα στην εμπιστοσύνη που βασίζεται στον ηθικό νόμο που κυβερνά τη ζωή και στο σημερινό χάος μεταξύ πιστού και άπιστου, υποκρισίας και βίας, έτσι όπως, στον αιώνα του Δάντη η δειλία ήταν ακριβώς αντίθετη με την καλοσύνη. Η πρώτη είναι η ψυχική αδράνεια που σε καθιστά ανίκανο να προωθήσεις το καλό, η δεύτερη το ηθικό θάρρος που δημιουργεί και πραγματοποιεί το καλό προς το ιδανικό της ζωής.

Ένα και μόνο είναι το σημείο απ' όπου πηγάζει μια παρόμοια ευλάβεια, η αγεφύρωτη δηλαδή απόσταση ανάμεσα στην αγάπη του Θεού και στην αθλιότητα του ανθρώπου, πρόκειται για το μίσος που ενίοτε αισθάνεται κανείς για τα ανθρώπινα λάθη ταυτόσημο με αυτό που νοιώθουμε για εμάς τους ίδιους.

Ο Σταυρός παραμένει για μένα η καρδιά του ζην, που φέρνει έτσι στην επιφάνεια τα άκρα αντίθετα της πνευματικής μου διάθεσης. Ο Σταυρός ως σκάνδαλο και παραφροσύνη για την ανθρωπότητα.

Και, τέλος, το να εμπνέεσαι συχνά από το πάθος, βοηθά να ξαναποκτήσεις όλη τη μυστική του φλόγα, έστω και εξαγνίζοντάς την από τις πιο δύσκολες στιγμές.

(Αναφορά στην τελευταία ομώνυμη, με τον τίτλο, συγγραφική δουλειά του Τάσου Μαυρή)

.....................................................................................