Ένας Μονόλογος ...Στις Μύτες Των Άκρων ... Αν το πάθος είναι ένα «αγαθό» για όλους και αν αυτό με πολλούς τρόπους αμφισβητείται, να λοιπόν από τη μία πλευρά η αναγκαιότητα να βυθιστούμε σε αυτό, από την άλλη να πολεμήσουμε όποιον το αρνείται ή χειρότερα, αυτόν που το προδίδει.
Αξίζει όμως να συλλογιστούμε αυτό που μπορεί να θεωρηθεί ένα παράδοξο της σκέψης, της οποίας η απάρνηση του κόσμου, δεν είναι ποτέ απάρνηση της σάρκας, της ζωντανής υλικότητας των πραγμάτων. Ενάντια κάθε υπερβολικά επιφανειακής και ξεφτισμένης ευλάβειας, υπάρχει κοντά μια πίστη που δεν φοβάται να εκτεθεί, αγγίζοντας και αφήνοντας να την αγγίζει η πραγματικότητα.
Μπορεί κάποιος να κάνει τη σύγκριση ανάμεσα στην εμπιστοσύνη που βασίζεται στον ηθικό νόμο που κυβερνά τη ζωή και στο σημερινό χάος μεταξύ πιστού και άπιστου, υποκρισίας και βίας, έτσι όπως, στον αιώνα του Δάντη η δειλία ήταν ακριβώς αντίθετη με την καλοσύνη. Η πρώτη είναι η ψυχική αδράνεια που σε καθιστά ανίκανο να προωθήσεις το καλό, η δεύτερη το ηθικό θάρρος που δημιουργεί και πραγματοποιεί το καλό προς το ιδανικό της ζωής.
Ένα και μόνο είναι το σημείο απ' όπου πηγάζει μια παρόμοια ευλάβεια, η αγεφύρωτη δηλαδή απόσταση ανάμεσα στην αγάπη του Θεού και στην αθλιότητα του ανθρώπου, πρόκειται για το μίσος που ενίοτε αισθάνεται κανείς για τα ανθρώπινα λάθη ταυτόσημο με αυτό που νοιώθουμε για εμάς τους ίδιους.
Ο Σταυρός παραμένει για μένα η καρδιά του ζην, που φέρνει έτσι στην επιφάνεια τα άκρα αντίθετα της πνευματικής μου διάθεσης. Ο Σταυρός ως σκάνδαλο και παραφροσύνη για την ανθρωπότητα.
Και, τέλος, το να εμπνέεσαι συχνά από το πάθος, βοηθά να ξαναποκτήσεις όλη τη μυστική του φλόγα, έστω και εξαγνίζοντάς την από τις πιο δύσκολες στιγμές.
(Αναφορά στην τελευταία ομώνυμη, με τον τίτλο, συγγραφική δουλειά του Τάσου Μαυρή)
.....................................................................................
