Η Ελληνική «Τραγωδία» …Σήμερα …

Ο πατέρας του είχε ενισχύσει το Δημόσιο Τομέα και είχε επεκτείνει τη Δημόσια Υγεία. Αυτός, σήμερα, τώρα, για να σώσει την Ελλάδα από την κατάρρευση, μειώνει τους μισθούς στους κρατικούς αξιωματούχους για να περιορίσει τις κρατικές δαπάνες.

Ψαρεύοντας στο παρελθόν της αρχαίας Ελλάδας, θα μπορούσε κανείς να παρομοιάσει τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου ως έναν νέο Οιδίποδα, έναν «πατροκτόνο» δηλαδή των πολιτικών αρχών του γονέα του, ο οποίος κυβέρνησε τη χώρα δύο φορές, από το 1981 έως το 1989 και από το 1993 μέχρι το 1996.

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, ανακοίνωσε νέα μέτρα λιτότητας για να πετύχει τη δημοσιονομική εξυγίανση. Μια δέσμη μέτρων που αποσκοπεί στη μείωση του ελλείμματος κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες. Και όλα αυτά για να ταξιδέψει την Ελλάδα έξω από μια κρίση που θα μπορούσε να έχει αντίκτυπο στην Ευρώπη, αναγκάστηκε σε πολιτικές που δυσαρεστούν τους εκλογείς του, να αυξήσει το Φ.Π.Α., τους φόρους όχι μόνο στα είδη πολυτελείας, αλλά αυξήσεις και στον καπνό, το αλκοόλ και τα καύσιμα, κάνοντας συγχρόνως περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων. Στη συνέχεια, υπόσχετε να συνεχίσει τον αγώνα κατά της φοροδιαφυγής.

Όμως, στην Αθήνα αρχίζουν να διαδηλώνουν, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, όλοι μαζί, κατά της μείωσης των μισθών. Απεργούν και διαδηλώνουν για την αδικία, όπως λένε, του να χάνεις τα εργασιακά κεκτημένα, όταν μάλιστα το δημόσιο χρέος δεν δημιουργήθηκε από κακή διαχείριση του λαού. Συναθροίζονται και μιλούν για την «πλάτη» που η Κυβέρνηση τους ζητά να βάλλουν. Ναι, είναι πρόθυμοι αλλά μόνο όταν βρεθούν και τιμωρηθούν οι υπαίτιοι των οικονομικών εγκλημάτων που διαπράχθηκαν στην πάροδο του χρόνου από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα, εις βάρος της ίδιας της κοινωνίας αλλά και της Δημοκρατίας.

Επομένως, δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά αυτός που τον απομακρύνει από τη βάση του, για τον Γιώργο Παπανδρέου, 58 χρόνων, κληρονόμο μιας πολιτικής δυναστείας. Γιος και εγγονός σοσιαλιστών πρωθυπουργών, ο αδύνατος άνδρας με το μουστάκι, που αγαπάει το γυμναστήριο και το ποδήλατο είναι, σύμφωνα με όσους τον γνωρίζουν, διπλωματικός και στοχαστικός. Αλλά πεισματάρης.

«Πρέπει να πάρουμε δύσκολες αποφάσεις, σε ορισμένες περιπτώσεις άδικες. Δεν αποτελεί επιλογή, είναι μια αναγκαιότητα», δήλωνε στο υπουργικό Συμβούλιο λίγο πριν ανακοινώσει τα έκτακτα μέτρα που η Κομισιόν εμμέσως συνιστούσε.

Ο Παπανδρέου φεύγει, ενώ ο λαός οργανώνει την αντίδρασή του βγαίνοντας στους δρόμους και τις πλατείες. Πηγαίνει να επιδιώξει την υποστήριξη της Άγγελα Μέρκελ, του Νικολά Σαρκοζί και του Μπαράκ Ομπάμα, ενδυναμωμένος με ένα νέο πακέτο έκτακτων φόρων που δείχνει καλή θέληση.

Η επιλογή Παπανδρέου, είναι δραματική γιατί, από τη μια πρέπει να σώσει τη χώρα, αλλά από την άλλη δεν μπορεί να τη σώσει εις βάρος του 43,92% των ελλήνων που τον ψήφισαν. Είναι κάτι σαν μια ελληνική «τραγωδία», όπου δεν υπάρχει Χολιγουντιανό τέλος.

Οι εκλογές βέβαια είναι μακριά, αλλά ο ίδιος γνωρίζει ότι το δικό του δεν είναι μόνο ένα ελληνικό πρόβλημα. Το χρέος της χώρας κατέχετε από το εξωτερικό. Άρα η διάσωση της Αθήνας σημαίνει και αυτή της μισής Ευρώπης.